Od XIX w. ważną częścią struktury urbanistycznej Krakowa stały się urządzone tereny zieleni. Stanowią one integralny składnik jego krajobrazu i przestrzeni publicznych - kompozycyjny, wizualny i estetyczny. Wizerunek miasta ocenianego poprzez strukturę zieleni budują parki i tereny zieleni oraz ich różna postać - ciągła i linearna, plamowa, punktowa, o różnym przeznaczeniu i zainwestowaniu [Zachariasz 2019, 15].

Tematyka związana z planowaniem i kształtowaniem zieleni miejskiej była i nadal jest szeroko analizowana oraz opisywana przez specjalistów tej dziedziny, jak również społeczników, czy też entuzjastów „zielonego miasta”. Liczne książki w kolekcji Cracoviana dotyczące terenów zieleni, są tego dobrym przykładem. Ukazują one historię, ewolucję oraz planowanie tych przestrzeni. Na ich podstawie można prześledzić ciągłe zmiany zachodzące w przestrzeni miejskiej Krakowa, wynikające z dostosowywania jej do potrzeb mieszkańców. Tereny zieleni nie tylko bowiem pełnią funkcję rekreacyjno-wypoczynkową, ale również ochronną, zdrowotną, estetyczną i dydaktyczną.